14 Mayıs 2012

Toz Toprak


Dean West

Paylaşmaktan hoşlandığımı daha önce söylediğimi hatırlamıyorum. İnsan neden özel olduğunu hissettiği kişinin arka planında mutlu  olabileceğini umar ki? Çok saçma.. Zaten sana bütün olarak verilmiş her şeyi başta kendin olmak üzere parçalamaya çalışarak amaca hizmet etmenin tatminliği sokuşturuyorsun düşüncelerine. Hayır, kimse yok karşında bunları kabullenmemeni sağlayacak. Elime ne mi geçti? Farkında olmadan ırzına geçen dakikalarından zevk aldığını saklamayacak kadar çok şeyi aldım içime. Belki sürünerek yol alıyorum ama parmağı kibir tutmuş çocuk işaretlerine odaklamıyorum da kimseyi.. Değer biçmek sorun değil çünkü dokunan herkesin bir şekilde ödüllendirildiği bir bedenin içinde yaşıyoruz. Sorun bundan sonrasına hizmet etmek ya da bir şeyler beklemekle başlıyor. Çünkü konumlandırırken rota sormuyoruz kimseye ya da özelleştirirken sıfat istemiyoruz kimseden. Ah yerlerimizi doldururken ki gururumuzu bir de okşatabilsek yüklemlerle.. İşte burada tıkanıyor yollar. Çünkü değişmezin içine girmek, karanlık odanın ortasında uyanmak gibi. Çok şey var çevrende, ama asla ışık yok, ışığın yok..

Geriye adım atıp, olgun taklidi yapıp, bir kaç tutamadığın nefesi paylaştığında rahatlayan belirtiler göstererek atabiliyorum nefretimi. Ama yine de değer verdiğimi paylaşmak istemiyorum. Hadi bencilliğin doruklarındasın, ruhunu hapse atsalar bedenim nerede diye telaşlanırsın deyin bana. Verdiklerimin hesabını tutmaya çalışmak saçma fakat aldıklarıma düşen sınırlı zamanı bölmeye de niyetim yok. Daha düşürdüklerim de var ki onlar çoktan toz toprak olup uzaklaştılar benden. Tamam belki toz toprak olmadılar sadece uzaklaştılar. Sonuç ? Zihinsel kontrol altına girmiş anıların akıbetini hepimiz biliyoruz. Biraz efkar için meze yapılacak olanları saklayarak rafa kaldırılmış değerler biçemiyoruz sadece. Fazlasına gerek var mı? Ben devam ediyorsam gerek yok. Olmayacakta.. 


Hızımı alamadım

Related Posts with Thumbnails