Ablamın bana düğünden 7-8 ay önce söylediği "Taner 10 Temmuz düğüm tarihim" cümlesi ile beraber bir kaç görevde iliştirmişti yakama.Görevim, düğünün müzikleriyle ilgilenmekti. Gerek hayatımın yoğunluğundan gerekse düğüne olan uzun sürenin verdi ği motivasyon düşüklülüğü ile bir türlü başlayamadım şu ufak göreve. Ufak diyorum çünkü ne zaman ablamın gözlerinde artık bıktım birsürü detayla uğraşmaktan bakışını görene kadar ki bu da yaklaşık düğünden 10 gün önceye denk geliyor, anlayamamıştım işin ciddiyetini. Sonrasında ne mi oldu? Elimden geldiğince tüm düşüncelerimi aynı yöne topladım. Kısa zamanda yapılabilecek en iyi işleri başardık. Değişik bir kına gecesi oldu. Gerçi kardeş, fotoğrafçı ve dj kontenjanından an an ablamı ve ortamı gözetleme sansım olması benim ilk deneyimim olsa da iki gün sonra ikinci bir kına gecesinde yine dj olarak yer almam ile kısa zamanda belli bir tecrübe oluşturmuş oldum kafamda. Kendimce sorumluluklar almayı seven biriyimdir, düğün yaklaştıkca sürekli değişen aile içi duygusal dengeler arasında kendime güvenli bir yer bulup, yapmam gereken işe, ablamın biraz olsun birkaç düşüncenin kafasında yer tutmamasına odaklanmam gerekiyordu. Bunu düğün gününe kadar birçok manevrayla ve az hasarla atlansamda. Uzun zamandır içimde biriktirdiğim bazı sorunların düğünden 2-3 saat önce tek bir cümle ile beni arkamdan vuracağını tahmin edemezdim. Ailenin önemine burda uzun uzun cümlelerle anlatmaya gerek yok. Sadece şunu sölemek istiyorum. Beni bu dünya da en içten acı çekmeme ve en samimi mutluluğa ulaştıracak şey ailedir. Sonuçta mutluluğa ulaşmak isterken, acı yolumu kesip hesap sordu. Onu neden uzun zamandır hissetmemişim diye. Bedeli göz yaşlarım olsada bir şekilde bunu da atlatmayı başardım. Aslında başardım dememeli çünkü ben birşey yapmadım bedenimin dışında herkes bunun en kısa sürede geçebilmesi için ellerinden geleni yaptılar. Ben sadece kendimi izledim. Düğün için detaylı bir program listesi çıkardım. Olabilecek her türlü olumsuz olayı düşünmek. İnsan ruhunun depresif yanını tetiklesede elimden geldiğince profesyonel olmaya çalıştım. İnsan birşeyleri bu kadar önemseyince ve başkası için sürekli fedakarlıklar yapınca, zihnindeki bütün zehirli düşüncelerin akıp gittiğinide öğrenmiş oldum.
Tamam ben damat değilim evet anne ve baba da değilim. Dışardan bakınca bir kardeş olarak belki fazlaca büyütülmüş bir durumda var olabilirim ama bunların hiç biri ablamın gelinliğiyle arabadan inerken bir yandan ona güzel bir fotoğraf çekmek bir yandan da attığı bu büyük adımda yanında olduğumu hissettirmek adına verdiğim çabanın yerini hüzünle karışık mutluluğa dönüştürdüğü gerçeğini değiştirmez. Zaten şunu söleyeyim; hüzün ve mutluluğun birbirleriyle bu kadar çok samimi olduğu yegane ortam düğünlerdir. Gizli kahramanların yürekleri bununla beslenir düğünlerde. Ablam kuaförden çıkıp eve geldikten sonra bir saate yakın vaktimiz oldu ailecek oturup konuşabileceğimiz. Bunun kıymeti pek bilinmedi ama birkaç bilinçli düşünce bile anın unutulmazlığını ortaya sermeye yetti. Çok geçmedi damat(abim) da geldi. Biraz daha oyalandıktan sonra evden ayrılmak için hareketlenildi. Bir kaç çeşit gelenek abimin kıvrak hareketleri sayesinde başarısız sayılsa da en çok merak edilen konu benim yol kesip para almam, birkaç gün önce aldığım karar gibi oldu. Hiç birşey yapmadım. Çünkü biz an itibariyle bir aile idik ve paranın sağ cebten çıkıp sol cebe girmesi çok birşey değiştirmeyecekti. Bu mantık beni aldığım karara sürekledi ki iyi ki de öle olmuş. Salona biraz önce gidip hazırlıkları kontrol etmek o ana kadar hissedemediğim sorumluluğum yavaş yavaş omuzlarıma yerleşti. Çok büyük aksilikler olmadan düğünü geride bıraktık cümlesini kurabilmek benim adıma müthiş bir mutluluk. Biliyorum ki daha iyisi olabilirdi ama dans ederken ki çiftin mutluluğu ve gecenin sonunda ablamın o çok içten hüzünlenişi, törenin olması gereken gibi olduğu konusunda en büyük kanıtlardı. Evet çok isterim ben de başkasının yerine yaşamayı ve iki kişilik düşünmeyi ama bu çok farklı bir olay, bir ömür beraber yaşlanmayı birbirine armağan etmek en kıymetli ödüllerden olsa gerek bu hayatta. Ablama ve abime(enişteme) ömür boyu mutluluklar diliyorum.
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder
my cracks