Kafa Notları: Sıradışı Olaylar 1

Ben cidden aranıyorum. Yani tamam kendimce bir özgürlüğüm, bir bağımsızlığım var ama bunun hep bir noktada sonlandığını unutuveriyorum nedense. Dün gece çok garip bir olay yaşadım. Hani kötü bir şey değil ama kızgın demirlerle kocaman soru işaretleri bıraktı bedenimde. Canım da yanmadı değil hani yoksa neden bir insan gecenin bir vakti yatağından delice bağırarak düşer ki? Bu olayı anlatacağım ama daha önce ufak yan unsurlar var belirtmeden geçemeyeceğim. Geceden hafızama kazınan en belirgin iki unsur biri annem biri de abim. Ben doğduğumda 11 yaşında olan abim o yaşından beri sürekli anne ve babama ısrar etmiş onunla aynı odayı paylaşmam konusunda. Yaşıtları ergen krizlerine girip tek başına bir odaya sahip olmak isterken o hep benimle aynı odada kalmak istemiş. Değeri o kadar fazla ki benim için, küçükken o yattığında, onun nefesini dinleyerek uyurdum, bana yanımda olduğu hissini her zaman verebilmiş bir kaç insandan biri bu dünyada. Dün gecede kendimi yerde bulduğum ve beynimin mantıksızlık içinde kendini afallamış hissettiği anın hemen başında abimi bana sarılmış bir vaziyette 'bir şey yok geçti ' derken buldum. Çok geçmedi annem de geldi. İnsan ne kadar lanet durumda olursa olsun kendini güvenilir ellerde hissettiğinde, beyin hemen perdeler çekiyor yaşanılan kötü anılara. Dün de bu olaydan yarım saat sonra tekrar uyuyabildiysem tek nedeni budur. Anneme de biraz değinmek istiyorum. Gece boyunca üç kez kontrol etmiş beni bir şey var mı diye ama onun fiziksel bir yakınlık göstermesine gerek yok. Ne zaman nerede olursam olayım bir yerlerde ben gözlerimi kapattığımda gelip başucumda beni izlediğini  düşünmüşümdür her zaman. İnsana garip gelebilir yaşayan bir annenin hayalet statüsünde değerlendirilmesi ama onun yaşarken ki yaptığı hayal edilemez şeylerin ona böyle bir özellik katabileceğini düşünüyorum her zaman..

Artık bir alışkanlık olmasını istememden midir ya da zaten bir alışkanlık olduğundan mıdır bilmiyorum ama her yazımda ondan bahsetmeden sonlandırmak bana biraz kendime ihanet gibi geliyor. Çünkü burada kurduğum cümlelerin hepsinde ben varım, düşüncelerim, duygularım, her şeyim. Eee durum böyleyken her gün düzenli olarak her şeyimsin dediğin insanında burada olmaması en başta beni rahatsız etmekte. O hayatımda oldukça (ki bu ben ölene kadar sürsün istediğim bir şey) benim yazılarımda her zaman bir yeri olacak. Rize de neredeyse her çocuğun, bir anneannesinin bir dedesinin eski evi bulunmakta. Bir çokları artık o evlerde kalmazlar ama gözleri gibi bakarlar, her şey mükemmeldir o evlerde. Ben kendi kalbimi de öyle bir evde büyüttüm. Bugünlerde o evde, sadece odalarda sesinin yankılarını duyabildiğim birisi oturuyor. Varlığının verdiği huzurun, gitme korkusuna açtığı savaşta belkide tek galip gelebilecek insan o hayatımda. Sana ait düşüncelerimin hep bir ağızdan söylediği bir söz var bugünlerde, ' iyi ki varsın '..

Placebo- this picture